In december 2013 werd duidelijk dat ik in de zomer van 2014, met een groep studenten, naar India zou gaan om ter plekke scholen op te knappen. Hoe goed je ook voorbereid wordt, toch is de werkelijkheid die je gaat ervaren altijd anders. Natuurlijk wisten we bijvoorbeeld dat het warm en vochtig is in India in juli, maar je weet niet wat je meemaakt als je een hele dag staat te schilderen in 40 graden Celsius. En toch was alles geweldig om mee te maken, zelfs deze klamme hitte. Wat mij vooral zal bijblijven van deze reis, is het gevoel om iets bij te dragen aan de scholen waarvoor we onszelf en ons sponsorgeld, hebben ingezet. Het gaf zo’n super goed gevoel om na een dag hard werken te zien dat een school er weer beter uitzag, de muren mooi geschilderd werden, er vrolijke kleuren op de muren kwamen, er boekenkasten waren en we op één school zelfs een hele bank gemetseld hebben, waar de kinderen ’s middags in de schaduw kunnen lunchen. Ook het contact met de kinderen op de scholen was ontzettend leuk en vooral leerzaam, ook al konden we elkaar meestal niet verstaan, toch lukt het dan om met gebaren, zingen, dansen en spelletjes, contact te maken en plezier te hebben samen.
Een bijzonder project vond ik ‘The village of hope’ in Delhi, een lepradorp, waar de families van leprapatiënten samen met de patiënten wonen. De patiënten worden hier dagelijks behandeld. Hier hebben we geholpen door zelf de patiënten te verzorgen en hun huisjes op te knappen. Dit project vonden we allemaal zo indrukwekkend dat we hier een deel van ons overige sponsorgeld hebben besteed aan nieuwe materialen om de patiënten te kunnen behandelen.
Ook heeft deze reis me weer een beetje nederig en heel dankbaar gemaakt over het ‘normale’ leven dat ik in Nederland leef. Wat ben ik blij dat mijn wiegje in Nederland stond en dat ik me nooit zorgen heb hoeven te maken over of ik vanavond weer iets te eten zou krijgen. Waarbij naar school gaan en doorleren, zo normaal is dat ik eerder wel eens baal dat ik naar school moet, in plaats van dat ik als Indiaas meisje misschien nooit de kans zou hebben gekregen om naar een school toe te gaan, laat staan te kunnen studeren en ‘gewoon’ een studie te kunnen kiezen die ik leuk vind. Natuurlijk zijn we bij thuiskomst weer heel snel gewend aan alle luxe die we hier hebben en geniet ik daar ook weer erg van. Toch zal het me altijd blijven helpen om terug te denken aan mijn fantastische reis naar India en de lessen die ik daar geleerd heb; als ik weer eens denk dat ik geen minuut zonder internet en Facebook kan, of absoluut die nieuwe broek wil hebben, dan relativeer ik deze wensen ten opzichte van de eerste levensbehoeften die veel, héél veel mensen in India nog niet hebben. Ik wil de Stichting Return dan ook ontzettend bedanken voor hun bijdage aan dit leerzame project.
